Verpletterende Nederlaag

Wat moet je schrijven na een verpletterende ½ - 7½ nederlaag? De uitslag spreekt eigenlijk voor zich. Op alle borden konden we niet echt een vuist maken.

Het sluwe spel van Wil de Gids (bord 8), het jonge vernuft van Sam van Dongen (bord 7), de Haagse bluf van Jan de Liefde (bord 5) en mijn positionele gedegenheid (bord 4) mochten deze keer niet baten. Alle vier werden we vakkundig van het bord geschoven. Onze teamgenoten op de andere borden deden het iets beter, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Na een belabberde opening hield het verrassende opportunisme van Hans Doornheim (bord 3) nog wonderbaarlijk lang stand, maar ook hij moest bij de naderende tijdnoodfase de witte vlag hijsen. Ook de drukkende gedegenheid van kopman Gijs van Dongen (bord 1) leverde dit keer helaas niets op. De enige twee vage lichtpuntjes waren de partijen van Niels van Diejen (bord 2) en Fokke Lindeboom (bord 6). Met een pion voorsprong in het eindspel dacht de laatste genoemde rustige denker in vorm evenwel iets te rustig na in de tijdnoodfase. Een fractie van een seconde te laat drukte hij zijn klok in en dus klonk er het vernietigende “vlag!” uit de mond van zijn tegenstander.

Alle hoop op het redden van onze eer was dus gevestigd op Niels van Diejen, die overigens geheel niet volgens zijn stijl, had gekozen voor het aansturen op een sobere remise door in de Franse opening te kiezen voor de afruilvariant. Zijn tegenstander, met ongeveer 150 ratingpunten meer, wilde hier uiteraard niet graag in meegaan, maar Niels bleef gedegen defensief aansturen op de puntendeling. Achteraf gezien was deze tactiek van Niels wellicht de beste. Totaal niet volgens de eigen stijl spelen leverde immers nog het meeste op deze avond: een schamel half punt.

Serge Erdtsieck