SGO R2 Sluit Seizoen Goed Af

In de laatste wedstrijd van het seizoen mocht SGO R2, al veilig, het opnemen tegen De IJssel R1, al kampioen. Veel meer dan de eer en ELO-punten stond er niet op het spel, maar je komt uiteindelijk ook niet om te verliezen. De avond begon ietwat vreemd, doordat drie spelers van de IJssel drie kwartier te laat aankwamen, door onder andere een falende TomTom. In een tijd van technologische ‘vooruitgang’ is het dan toch wel fijn dat wij nog ouderwets menselijk denkwerk gebruiken, in de strijd op het schaakbord.

David van der Vloed speelde aan bord 8 met wit en had nog alles te winnen. Zijn strijd om de 1700 te doorbreken duurt voort en met 3,5 uit 6 had hij zicht op een mooie plusscore, maar dan moest nog wel gewonnen worden. In een Engelse partij gebeurde er niet verschrikkelijk veel, maar David wist elke keer kleine voordeeltjes te pakken, die zijn tegenstander verder en verder in het nauw dreven. Toen David met de dame naar binnen knalde, kon zijn tegenstander eigenlijk al voor het zingen de kerk uit. Een blunder besliste de partij definitief, maar het was duidelijk dat David deze partij niet meer ging verliezen (1-0)!

Hans Doornheim, met zwart aan bord 3, was een van de spelers wiens tegenstander aan de late kant was. Hij had alleen wel pech het op te mogen nemen tegen voormalig schaaktalent (en nog steeds uitstekende schaker) Henk-Jan Evengroen, met een rating van ruim 2100. Hans probeerde goed verweer te tonen en gebruikte zijn tijd goed, maar zijn tegenstander had de drie kwartier minder kennelijk niet echt nodig. Hans werd vakkundig van het bord geschoven en moest helaas de witte vlag hijsen (1-1).

Gijs van Dongen (4) had het gevoel dat hij in het eindspel van de wedstrijd op een gegeven moment beter was komen te staan, maar zag uiteindelijk het winstplan niet, dit ondanks de door hem gewonnen kwaliteit. Gijs moest deze kwaliteit later weer teruggeven, maar had nog steeds het gevoel dat hij winstkansen had. Na beraad met de teamcaptain besloot Gijs een door zijn tegenstander aangeboden remise te accepteren. Waarschijnlijk heeft er ergens wel winst ingezeten voor Gijs, maar met 3,5 uit 7 heeft hij uiteindelijk een mooie eindnotering (1,5-1,5).

Fokke Lindeboom had aan bord 5 helaas de pech dat hij tegen Jan Evengroen moest schaken, een bijna 2100 speler die net als zijn zoon al jaren in de tweede klasse van de KNSB schaakt. Fokke bood goed weerstand en kon lange tijd goed mee in het spel van zijn tegenstander. Jan bleef de partij rustig verder opbouwen en hier en daar een voordeeltje pakken, wat uiteindelijk leidde tot de capitulatie van de zwarte stelling. Fokke zijn spel was verre van onverdienstelijk, maar zo’n wedstrijd kan je af en toe verliezen (1,5-2,5).

Zelf zat ik aan bord 2, waar ik het moeilijk had tegen mijn tegenstander Hans Lodeweges, de tweede speler die zo’n drie kwartier te laat was. Dit deed echter weinig af aan zijn spel, want met 45 minuten minder op de klok, bleef hij in mijn eigen opening steeds de goede zetten vinden. Zelf had ik in het eindspel, ondanks een loperpaar, moeite om een winstplan te vinden. Op de remise was van mijn kant weinig af te dingen, maar zo bleek uit de analyse van Rinus later, van de kant van Hans ook niet. Er was slechts één foute zet geweest van wit in de gehele partij, die een halve pion had gekost. Een verdiende remise dus en de schrijver is tevreden (2-3).

Dan wordt het lastig, met zo’n achterstand. Sam, Serge en Daniel waren nog aan het schaken, maar de vooruitzichten op de borden waren goed. Zouden wij de ongeslagen kampioen kunnen verslaan? Serge Erdtsieck (7) beleefde nog niet echt het seizoen van zijn leven. Tegen de IJssel speelde hij echter een van zijn sterkste potten van het jaar. Hij ontlokte uit een ogenschijnlijk rustige partij een aanval op het centrum en de koningsvleugel waar je U tegen zei. Hierdoor kwam zijn eigen koningstelling wel open te liggen, maar in ruil hiervoor won Serge een toren(!). Uiteindelijk kwam Serge niet meer in de problemen, doordat de witte stukken simpelweg niet effectief samen konden werken tegen de zwarte koning. Tien zetten na de torenwinst, won Serge de partij (3-3).

Daniel Gavrilov (1) bewees ook vanavond maar weer dat hij een gedoodverfde kandidaat is om ooit clubkampioen te worden, want wát een wedstrijd. Zijn tegenstander, Gerard van der Wouden, was de derde speler die drie kwartier te laat was gekomen en besloot derhalve op zet 2 dan maar remise aan te bieden. Weinig te verliezen toch? Toen Daniel dit toch maar resoluut weigerde, stelde Gerard voor aan clubgenoot Hans Lodeweges om dan maar te gaan roken. Na een zet of 15 kwam de volgende psychologische meesterzet, een stukoffer die de hele stelling van Daniel op scherp zette. Later kwam daar zelfs nog een tweede stukoffer bij, maar dit stuk wist Gerard vrij snel weer terug te krijgen en bleef de wedstrijd op knappe wijze gecompliceerd houden. Daniel bleef rustig doorspelen en Gerard kwam zelfs nog in tijd voor! Daniel wist echter waarvoor hij zijn tijd gebruikte. Hij schoof zijn tegenstander vakkundig van het bord en haalde een vol punt binnen. Wat een ontzettend mooie overwinning was dat! (4-3)

Sam van Dongen (6) speelde uiteindelijk een van zijn beste, dan wel niet z’n beste wedstrijd van het seizoen. Hij had vakkundig een kwaliteit gewonnen en kwam in een eindspel terecht met twee pionnen voor beide kleuren en een toren voor hem, tegen de loper van zijn tegenstander. De loper van de tegenstander stond op de zwarte velden, terwijl de pionnen van Sam op wit stonden. Dit betekende dat Sam het initiatief constant bij zich kon houden, maar het was wel moeilijk uitspelen. Op het einde had Sam twee pionnen gepakt en er slechts een terug hoeven geven, maar hoe hij op het laatst zijn tegenstander weghield van het promotieveld en daarmee de wedstrijd won, was om over naar huis te schrijven (5-3).

Een overwinning op de tot dan toe ongeslagen kampioen was een feit! Wel was het zo dat zijdrie invallers hadden, dus op de overwinning is wel iets af te dingen, maar dat maakt niet uit. Uit de zaal werd zelfs nog luidkeels, door een of andere gek, geroepen dat wij met SGO R2 zelfs kampioen hadden kunnen worden. Uiteindelijk eindigen wij prachtig op een derde plek, met zelfs nog drie spelers in de top 10. Wat dat betreft hebben we als team, met teamcaptain Hans Doornheim aan het roer, maar weer eens laten zien waartoe we in staat zijn. Volgend seizoen is het écht zo ver, SGO R2 wordt dan kampioen! Of we handhaven ‘gewoon’ weer, laten we daar in ieder geval voor zorgen.

Niels van Diejen