Het kon niet misgaan!

Nee, SGO ging de finale van de RSB beker spelen! Het kon niet misgaan, mijn partij stond gewonnen en er zou nog 1,5 punt bijkomen. Wat een sensatie, we knikkeren de kersverse landskampioen Charlois Europoort uit de beker, geweldig!

Het is alweer 3,5 maand geleden maar ik voel de ellendige frustratie nog steeds door mijn lijf stromen. Om therapeutische redenen (en ons jaarboek) zet ik me nu toch maar tot het schrijven van dit verslag.

SGO heeft best een mooie historie opgebouwd in de RSB beker. We hebben deze in de tijd dat ik lid ben (en dat is best lang) minimaal twee keer gewonnen. Maar dat was in de tijd dat de RSB en KNSB competitie nog strikt gescheiden waren, dus de KNSB spelers mochten niet meespelen in de RSB competities. Onze kleuren werden toen met verve verdedigd door o.a. Aad Everwijn, Han en Daan Smit, Ronald Verbeek, Arnout van Kempen en Hans Doornheim (Aad en Hans zijn ons helaas ontvallen in de afgelopen jaren).

Voor de RSB bekercompetitie gelden nu voor zover ik weet geen beperkingen. Ieder lid van een vereniging mag meedoen, tenzij je al voor een andere vereniging deelneemt aan de reguliere RSB competitie. Dus veel verenigingen komen de afgelopen jaren met een sterke bezetting van hun RSB bekerteam opdagen. Voor SGO was er de laatste jaren ook altijd een snelle exit na 1 of 2 ronden.

Maar dit seizoen hadden we versterking met Quirinius en Robert, dat scheelt een slok op een borrel! In de eerste ronde was er sprake van heuse overkill, tegen het nietige Ridderkerk brachten we een Elo overwicht van gemiddeld 340 punten per bord mee! (een beetje overdreven ja). In de tweede ronde wonnen we nipt van een sterk Spijkenisse. In de derde ronde was er de kraker tegen Messemaker. Ook toen hadden we met Quirinius, Robert en Erik een licht Elo overwicht en wonnen ook verdiend met 2,5-1,5. En dus bereikten we de halve finale waarin we het moesten opnemen tegen Charlois Europoort. En die zijn dit seizoen kampioen van Nederland geworden, voor de derde keer in hun clubhistorie.

Charlois was behoorlijk sterk opgekomen met twee vaste spelers van hun 1^e KNSB kampioensteam: Zyon Kollen (2369) en Ansh Jakhari (2117, 16 jaar!). Aangevuld met Lendert van den Ouden (2149) en Michel de Wit (2071).

Dus we konden onze borst natmaken, moesten aan de bak en onze huid zo duur mogelijk verkopen etc. etc. En dat lukte wonderwel vrij aardig. Robert had het op bord 1 heel zwaar tegen Zyon Kollen, stond de gehele avond onder druk maar bereikte uiteindelijk een zwaarbevochten remise. Hetzelfde ging op voor Erik op bord 2 tegen Ansh Jakhari, met als enig verschil dat hij het net niet droog kon houden. Zelf speelde ik op bord 3 tegen Lendert van den Ouden. In zijn lijfopening maakte hij een vreemde denkfout, waardoor ik een tempo won en duidelijk voordeel kreeg. Op een gegeven moment bood hij remise aan, maar gezien de stand op de andere borden op dat moment moest ik dat wel afslaan. Karel stond onder druk tegen Michel de Wit die een pion geofferd had voor kansrijk spel. Maar Karel verdedigde koelbloedig, bleef de pion voor en wist uiteindelijk met sterk spel de overwinning te behalen!

Dat had ons dus een grote kans op de team overwinning geboden, totdat het aan mijn bord gruwelijk misging. Met goed spel (pionoffer voor een sterk initiatief) bereikte ik de volgende stelling (na 33.Lh3):

Wit staat geweldig, de zwarte pionnen op f5 en d5 zijn hopeloos zwak. De zwarte koning is kwetsbaar en wits dame super actief. De computer geeft hier al +1.00 voor wit. Zwart speelde hier 33… Dc7 en met alle vertrouwen in een gewonnen stelling (er was ook geen sprake van tijdnood) sloeg ik de pion met 34.Lxf5?? Tegenover mij zag ik toen een dood vogeltje opveren als een kangoeroe en zelf kon ik wel door de grond zakken als een mol die het daglicht schuwt. Na 34…Df4+ kon ik direct opgeven.

(Nb. doe voor je een zet uitvoert altijd een blundercheck: wat kan de tegenstander doen, met name schaakjes en slagzetten)

Hiermee kwam er een droef einde aan een mooi bekeravontuur. Volgend jaar weer nieuwe kansen!

Albert